Ο χαλβάς είναι από τα πιο αγαπημένα γλυκά των Ελλήνων, με μεγάλο γευστικό ενδιαφέρον και σπουδαία διατροφική αξία. Παρασκευάστηκε από τους πατέρες της Ιεράς Μονής ως ανάγκη εξεύρεσης διατροφικής πηγής ενέργειας, λόγω των πολυήμερων νηστειών που υπαγορεύει το μοναστηριακό τυπικό καθ’ όλο το έτος.

Η ανάγκη αυτή εμπλουτίστηκε με το μεράκι και την μεγάλη γνώση των ιδιοτήτων του μελιού και του ταχινιού. Σημαντική συμβολή στην όλη προσπάθεια παρασκευής καλού χαλβά στάθηκαν οι γνώσεις και η εμπειρία απογόνων παλαιών χαλβατζήδων με Κωνσταντινοπολίτικες ρίζες που συνεχίζουν μέχρι σήμερα με πολύ μεράκι και ζήλο να κάνουν αυτό που έκαναν οι πατέρες και οι παππούδες τους. Παρόλη την πίκρα του διωγμού και του ξεριζωμού από την όμορφη Βασιλεύουσα, μετέφεραν τη γλυκιά γνώση του χαλβά στη Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη.

Οι παππούδες χαλβατζήδες της Ανατολής έλεγαν ένα ωραίο «μασάλι», ότι ο καλός Πολίτης μάστορας, την ώρα του ζυμώματος, μιλάει με το πασίμι του και τον χαλβά. Ξέρει πώς να τον γυρίσει, ακούει και καταλαβαίνει που να τον πατήσει και που όχι. «Φωνάζει» ο χαλβάς πότε θα του ρίξεις τα διάφορα μυρωδικά και πότε τους ξηρούς καρπούς, την κουβερτούρα, το κακάο. Θα πει ο Πολίτης Ρωμιός μάστορας στον μικρό Τούρκο βοηθό του «Bre Tayip, goz culak ol. Yavrum, halva cabuk olan guzel olmaz”. Δηλαδή, «Βρε Ταγίπ, πρόσεχε. Παιδί μου, ο χαλβάς γρήγορα αν γίνεται, δεν γίνεται ωραίος». Αλλά του φωνάζει και το «Bre ahmak, τρέξε φερ’ τα μύγδαλα, αρχίζει να κρυώνει ο χαλβάς».

Ο χαλβάς περιέχει σε μεγάλη ποσότητα ταχίνι, δηλαδή πολτοποιημένο σουσάμι, το οποίο είναι ιδιαίτερα θρεπτικό συστατικό. Πρόκειται για ένα γλύκισμα με πολλές βιταμίνες και μέταλλα αλλά και υπέροχη γεύση.